The Unexpected of the World Deserves Witnesses

„To zdjęcie zrobiłem na Oxford Street, w jednym z moich ulubionych miejsc do fotografii ulicznej w Londynie – ale także w jednym z najtrudniejszych, ponieważ ulica jest bardzo ruchliwa. Było już popołudnie i niskie słońce oślepiało ludzi idących w kierunku zachodnim. Najpierw zauważyłem kobietę stojącą na ławce, która rozglądała się dookoła. Zacząłem robić jej kilka zdjęć. W ciągu kilku sekund pojawił się starszy mężczyzna z laską. On również trzymał rękę przed oczyma, aby osłonić się przed światłem słońca. Z laską w dłoni wyglądał, jakby miał rzucający się w oczy nos, niczym z komiksu. Przez kilka chwil stał na chodniku, a ja mogłem w pełni skoncentrować się na tle zdjęcia. Przede wszystkim uważałem na to, aby nikt nie nachodził na siebie w popołudniowym pośpiechu. Wybrałem fragment zdjęcia, który zapewniał każdej postaci wystarczająco dużo przestrzeni. Współgranie kolorów było prawdziwym strzałem w dziesiątkę”.

„Kiedy miałem 21 lat, pracowałem w call center zajmującym się skargami klientów. W ciągu przeciętnego dnia pracy krzyczało na mnie co najmniej 100 osób. W zamian próbowałem zaproponować im korzystną ofertę, aby ich uspokoić i sprawić, by znów byli szczęśliwi. Ta praca naprawdę mnie wykańczała. Pewnego dnia mój ojciec podarował mi dwa albumy fotograficzne: Henriego Cartier-Bressona i Roberta Franka. Nie mógł mi podarować lepszych książek. Pomogły mi zachować pozytywne nastawienie mimo tych wszystkich skarg. Od tej chwili uśmiechałem się przy każdym odebranym telefonie, ponieważ podjąłem decyzję: chcę przez resztę mojego życia poświęcić się fotografii. Wkrótce złożyłem wypowiedzenie”.